Hij is aan het eind gekomen van een prachtig leven;
hij sterft nog niet, maar ach, zijn krachten nemen af.
Altijd gereisd heeft hij en heel veel opgeschreven
over de landen die hij zag, de mensen waar hij wat om gaf.
Hij is fysiek niet meer in staat om te vertrekken.
Toch reist hij nog wanneer hij zijn notities leest
om al die plaatsen van destijds weer te ontdekken.
Hij maakt zijn tochten weer opnieuw, nu in zijn geest.

Hij neemt vandaag de trein naar San Lorenzo
waar hij zijn hart verloor, een halve eeuw terug.
Hij ruikt en ziet het allemaal weer in extenso;
hij voelt de hete middagzon weer op zijn rug;
hij voelt die ogen weer die volgen waar hij heen gaat;
hij ziet zichzelf weer als hij plotseling blijft staan;
hij hoort die stem weer die hem vraagt of hij alleen gaat
of dat ze voortaan met z’n tweeën zullen gaan.
En dan dat eerste oogcontact
en hoe zijn hand wordt vastgepakt.

Vanaf die dag deden ze voortaan alles samen,
ze trokken samen op naar steeds een ander land.
In het begin kenden ze enkel elkaars namen,
leerden elkaar hun eigen taal en deelden al hun proviand.
En op den duur kenden ze ook elkaars geheimen.
Er was geen ander waar hij zo vertrouwd mee was.
Het valt voor hem dan ook nog altijd niet te rijmen
wat hij die ochtend in dat afscheidsbriefje las:

“Ik neem vandaag de trein naar San Lorenzo;
ik kan niet verder met je mee, ik moet terug.
Ik kan er niks aan doen, vergeef me, maar ik ben zo.
Bedankt voor alles, ik vergeet je niet zo vlug.
Ik heb je alles wat ik geven kon gegeven
en jij gaf alles wat je geven kon aan mij.
Maar ik gehoorzaam aan de wetten van het leven
en één daarvan luidt: ‘Alles gaat een keer voorbij’.
Ik draag je mee in elke cel.
Het ga je goed, mijn vriend. Vaarwel.”

Hij zag wel in dat het geen zin had om te zoeken
en ging teleurgesteld maar weer alleen op pad.
Hij trok de wereld door tot in de verste hoeken:
naar Buenos Aires, Libanon, naar Borneo en Stalingrad.
Hij heeft zijn hart daarna nog dikwijls weggegeven,
maar nooit zo argeloos meer, nooit meer zo naïef.
Toch kijkt hij terug op een gevuld en zinvol leven:
hij zag de wereld, werd bemind en hij had lief.

Hij heeft het noorderlicht gezien en de Seychellen
toen daar het woord ‘toerisme’ zelfs nog niet bestond.
Hij kan je alles van Noord-Afrika vertellen,
maar San Lorenzo brengt een glimlach om zijn mond.
Hij zoekt geen troost of medelij,
want alles gaat een keer voorbij.