Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen
dat heb ik altijd heel erg slecht gekund.
Als mij een dag, een jaar van vriendschap
of van liefde was vergund
dan was ik al verkocht voor heel mijn leven.
En vond ik later dan weer iemand
waar ik ook door werd bezield
en die ik daarna voor geen geld meer wou verliezen
dan was ik nooit zo goed in staat om echt te kiezen.
Ik hou van komma's, maar ik haat die laatste punt.

Ik hou van dag!, tot ziens, wel thuis, tot binnenkort
ik hou van ciao of cheerio of au revoir
als er maar niet dat trieste woord vaarwel
geroepen wordt.
Dat klinkt zo hopeloos
zo triest en troosteloos.
Zeg maar adios of tot kijk
of zeg maar alles tegelijk
maar geen vaarwel, da's veel te zwaar.

Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen
of sterker nog, dat kan ik reuze slecht.
Zelfs als ik iedereen al drie keer
welterusten heb gezegd
en alle gasten zijn allang vertrokken
dan blijf ik soms nog wel een half uur
zitten denken op de bank.
Dat is in sommige gevallen echt een drama
want dan verschijnt opeens de gastheer in pyjama
die zegt: 't Is kwart voor vier, je moet vertrekken, echt.

Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen.
Het liefste was ik plotseling uit zicht
doordat er nu opeens een trucje
zou gebeuren met het licht
en achter in de zaal een hoop lawaai was
zodat de hele zaal als één man
achterom kijkt in een flits.
(lawaai en donderslag)
Zo, dat is gelukt - dus doe het doek dan nu maar dicht.

Ik zeg nog dag!, tot ziens, wel thuis, tot binnenkort
ik zeg nog ciao en cheerio en au revoir
ik hoop van harte dat het gauw
een vrolijk weerzien wordt.
Alvast een goede nacht
slaap allemaal maar zacht.
Het allerbeste iedereen
en gaat gij thans in vrede heen
en blijf gezond - veel liefs - we zien mekaar.