Kind:
Soms als de radio zomaar een liedje speelt, wordt ik opeens zo bedroefd
ook als er helemaal niets is om droevig te zijn.
Lijkt het net of m’n keel bijna dicht wordt gesjord.
Dan moet ik plotseling alsdoor maar slikken, terwijl ik net nog iets leuks heb gedaan.
Ik voel in mijn ogen de traantjes zo prikken,
Ik ben niet verdrietig en toch moet ik snikken.
Hé Robert waar komen die tranen, waar komt dat gevoel toch vandaan.

Robert Long:
Sommige dingen die maken je droevig, en anderen maken je blij,
traantjes van vreugde of traantjes van melancholy.
Dat gebeurt als een toeval, opeens ook bij mij.

Kind:
Hoe is die melanpoly dan gekomen.
Melancholy (door Robert Long)
Hoe kom je daaraan, hoe kunnen zomaar je tranen gaan stromen,
terwijl je net van iets moois zat te dromen.
Hé Robert hoe kan je nou huilen wanneer je iets leuks hebt gedaan.

Robert Long:
Melancholy is vaak net als een lachbui, waarom het gebeurt weet je niet.
Soms door een klank die je hoort of een geur die je ruikt
of wanneer je aan zee een zonsondergang ziet.

Kind:
Ja, maar ik schaam me toch ook wel een beetje
Schamen, waarvoor (Robert Long).
Voor die metalogie.
Melancholy.(door Robert Long)
Ja, maar zo’n woord dat vergeet je, ik schaamde me echt voor m’n tranen.
Maar weet je Robert, de radio speelde zo’n droevige .... uh
Melodie? (door Robert Long)
Ja, melody.

Robert Long:
Soms worden mensen opeens melancholisch, gewoon door de klank van muziek.
Niet van verdriet maar omdat ze genieten, van fluit of viool of trompet.
Dat heet romantiek.

Kind:
O ja, dat klopt want er was een trompetter!,
Dat ene stukje zit steeds in m’n kop.
Luister maar ............. mooi he.
Hé, waarom huil je nou. Rob.