Mijn overgrootvader, die bracht het niet zo ver
Omdat die nog ontzag had voor de mensen met gezag
Ze hele leven bij 1 baas
Toen werd die ziek helaas
Hij leed aan TBC dus kreeg die dadelijk ontslag.
Hij stierf dan ook al snel, zonder dankjewel.

Maar dankbaar moet je zijn.
Nederig en klein.
Hij stierf zonder een cent
Dat vond ze vrouw dus niet zo fijn.
Maar dankbaar moet je zijn
Nederig en klein.
Dus bleef ze redelijk, vriendelijk, geduldig en beschijn.

Mijn opa die was boer
Godvrezend hard en stoer
Zondags twee keer naar de kerk
Dat hoorde toen nog zo.
Z’n dochtertje werd ziek
Maar mocht van god geen priek
Dus bleef ze voor der leven lang misvormd door polio
Maar goed ze ging niet dood
De blijdschap was dus groot.

Dankbaar moet je zijn
Nederig en klein.
Je gooit dan maar desnoods een scheutje water bij de wijn
Want dankbaar moet je zijn
Nederig en klein
Al smaakt die wijn dan soms naar hele smerige azijn.

Mijn vader stierf vrij jong
Door kanker aan ze long
Na maanden in het ziekenhuis
Wou hij het liefste dood
Maar als die sterven zou
Dan kwam de dokter gauw
Die telkes op het nippertje weer leven in hem spoot
Toen hij de pijp uitging,
Was dat een opluchting

Dankbaar moet je zijn
Nederig en klein
Het leven dat is heilig
Ook al barst je van de pijn

Dankbaar moet je zijn
Nederig en klein
Wie leven wil gaat dood
En wie graag sterft krijgt medicijn

En nu ben ik dus zelf
Zo’n beetje op de helf
Dat moet natuurlijk helft zijn
Maar dan rijmt het niet zo fijn
En nou pas zie ik in
Het heeft totaal geen zin
Om goed en braaf en zoet en lief en nederig te zijn
Daar schiet je niks mee op
Het kost alleen je kop

Want dankbaarheid is mooi.
Maar niet voor elke fooi.
Want anders leef je strakjes in een grote klerenzooi
Dankbaar zijn jawel, maar nimmer op bevel
Al word je dat ook ingegeven met de paplepel

Dankbaar zijn is goed
Maar nooit waneer het moet
Omdat je daar uiteindelijk toch meestal zelf voor bloed