Toen ik een jaar of vijftien was begon 't leven;
Er werd van alles in me wakker in die tijd.
't Was een rusteloos verlangen naar een onbekend bestaan
En naar de liefde, naar een groot meeslepend iets.
En ookal wist ik nog van niets,
Ik ben er naar opzoek gegaan.

Ik wou naar Lissabon, Parijs of Barcelona.
Er moest een plek zijn waar er op me werd gewacht.
'kWou net zo lopen als Cliff Richard
En een kuif als Bobby Vee.
En ongenaakbaar als Marlène Dietrich zijn
En heel ver weggaan met de trein,
Op weg naar God-mag-weten-wie.

Eén groot onstuitbaar verlangen,
Hartstocht, niks minder, niks meer.
't Hield me onwrikbaar gevangen;
Ik bleef verlangen, telkens weer.

Ik zocht 't heftigste, 't hòògste en 't mooiste.
Vooral "'t mooiste" en dan ook nog voor altijd.
En ik keek steeds overde schouder
Van de vlam van dat moment
Die ik maar al te vaak versleet voor surrogaat.
En dat dat diepe wonden slaat,
Dat was me toen nog niet bekend.

Ik heb de zon gekust en brandde dus m'n lippen.
Ik heb de maan gestreeld, maar dat kon enkel 's nachts.
En alle sterren die ik plukte, die verbleekten na een uur
En de planeten bleken hooguit een symbool.
Maar wat zich ergens ver verschool,
Dat bleef een smeulend houtskoolvuur.

Achter de horizon
Wacht er ook iemand op jou
Die begrijpt hoe verlaten je bent.
Onder je huid wonen
'heimwee' en 'hunkering',
naar een gevoel dat geen ander herkent.

Eén groot onstuitbaar verlangen,
(achter de horizon wacht er ook iemand op jou die begrijpt hoe verlaten je bent)
Hartstocht, niks minder, niks meer.
(onder je huid wonen 'heimwee' en 'hunkering' naar een gevoel dat geen ander
herkent)
't Hield me onwrikbaar gevangen;
(achter de horizon wacht er ook iemand op jou die begrijpt hoe verlaten je bent)
Ik bleef verlangen, altijd weer.