Op de Berlagebrug, wij in de regen,
de wind wakkert aan, doet het water bewegen,
alles is al gezegd, dus de rest blijft verzwegen.

Ochtend al haast, laatste uren,
liefde die toch niet kon duren.

En de regen die ruist, dat gaat en dat gaat maar,
en het water stemt in, dat praat en dat praat maar,
en je wangen zijn nat van de tranen, ach, laat maar.

Ochtend al haast, laatste uren,
liefde die toch niet kon duren.

Zoals eeuwig het water zich niet laat betomen,
zo kan liefde een lange tijd bruisen en stromen,
maar als liefde verdampt, dan verwijnt ze volkomen.

Ochtend al haast, laatste uren,
liefde die toch niet kon duren.

Voor het laatst naast elkaar bij het scheiden der wegen,
onze hoofden voor ‘t laatst naar elkaar toegenegen,
op de Berlagebrug, wij in de regen.

Ochtend al haast, laatste uren,
liefde die toch niet kon duren.