Ik weet nog zo goed
die keer dat ik zo viel.
M'n knieen zaten vol
met grind en bloed.
Jij tilde me op
en je droeg me terug naar huis.
En je hield me vast
totdat ik rustig was.

En als ik soms weer
die bange dromen had
en heel hard schreeuwde
in de nacht,
dan kwam jij bij mij
en dan zat je naast m'n bed
en streelde mijn haar
heel zacht.

Maar toen kwam de tijd
dat het niet meer ging.
Want jij was ouderwets
en wat je zei vond ik geklets.
Ik vertelde niet meer
wat ik deed of wat ik dacht
en nu begrijp ik pas
hoe vreselijk dat was voor jou.

Nu ik zo graag
nog eens met je praten zou.
Ook al is het maar
voor een enkele keer.
Nu ik zeggen wil:
Pappa...ik hou zoveel van jou
nu is het te laat
want jij bent er niet meer.