Midden in de groene polder
vaart ineens een heel groot zeeschip
dat een verre reis begon tussen koeien
die staan grazen in de ondergaande zon.
IJmuiden, de sluizen, de gouden horizon.
En op de dijk een kleine jongen,
rijdt op de fiets een eindje mee,
denkt wat alle kleine jongens denken
die een schip zien gaan naar zee.

De zee, oh neem me mee naar zee.
De zee, de zee, oh neem me mee naar zee.

Straks is al het groene weiland
onafzienbaar donker water.
Het land, het land verleden tijd
en de lichten van IJmuiden
raken in het oosten kwijt.
Varen is steeds afscheid nemen,
onderweg zijn voor altijd.
Maar kleine jongens worden groot
en dromen groeien zelden mee.
Toch blijven alle mannen kleine jongens
als een schip vertrekt naar zee.

De zee, oh neem me mee...

De zee, oh neem me mee...

Maar kleine jongens worden groot
en dromen groeien zelden mee.
Toch blijven alle mannen kleine jongens
als een schip vertrekt naar zee.
Oh neem me mee naar zee.

De zee, de zee,
oh neem me mee naar zee.
Oh neem me mee naar zee.