Ze praten van een blije bruid en van de fiere bruidegom
en dat de bruid zal blozen als ik in mijn pak naar buiten kom
en opgepoetste koetsen en vogels 's ochtends vroeg.
Allemaal leuk en aardig, maar één keer is genoeg.

Ze zeggen dat het heerlijk is, wanneer je eindelijk trouwen gaat,
maar als je het mij vraagt, dan is het allemaal maar vrouwenpraat.
Nare hoge hoeden, jassen met een slip:
eenmaal in het bootje, eeuwig in het schip!

Heb je een corsage voor de bruid gekocht?
Corsage?
Is er voor de koster al een fooi?
Een fooi?
Heb je nou de ringen eindelijk uitgezocht?
De ringen!
Wie haalt je oom en tante uit 't Gooi?
Vergeten!

Het is alleen maar heisa en een hele bende narigheid:
je opent blij je venster en dan raak je je kanarie kwijt;
je hoge zijde past niet en je broek zit veel te krap
en trek je dan je jas aan, dan zegt hij achter ‘KNAP!’

Da's één keer, maar daarna nooit meer!
Da's één keer, maar daarna nooit meer!

Ze zeggen dat ik lachen moet wanneer er één een foto maakt,
maar waarom zou je lachen als je bijna in je auto braakt?
Iedereen is zenuwachtig, tantes vallen flauw.
Even lijkt het aardig, lang duurt het berouw!

Is er al een fotograaf met flits besteld?
O jeetje!
Kloppen de papieren voor de kerk?
Nee!
Heb je alle auto's voor de rit besteld?
Dat moet nog!
Weten ze dat je trouwt bij jouw op het werk?

Bewaar de hele heisa als het kan maar voor een ander zeg:
de auto die me wegbrengt, die krijgt onderweg vast bandenpech.
Da’s wat overdreven, lach toch naar de bruid:
ik zou het heus wel willen, maar het angstzweet breekt me uit.

Trouw één keer en daarna nooit meer!
Trouw één keer en daarna nooit meer - uit!