Zo zal ik je weg zien gaan
met grote stappen en je koffer in je hand.
En op de hoek zul je nog even blijven staan
alsof je aarzelt en je afvraagt: welke kant?
Ik zal proberen om me netjes te gedragen
en niet te zeuren over eenzaamheid en pijn.
Je moet maar zien, ik zal je niets meer vragen.
Maar als je niet meer verder kunt,
dan zal ik bij je zijn.

Straks ga jij je eigen gang
en voor je het weet haal je jezelf van alles aan.
Als je je eenzaam voelt, dan duurt de nacht zo lang
en soms heb je wel eens zin om terug te gaan.
Dan wordt het je te veel om te verwerken,
de stad die lijkt zo groot en jij zo klein.
Ik maak me zorgen maar je zult er niets van merken.
En als als je niet meer verder kunt,
dan zal ik bij je zijn.

Ik weet hoe goed ik alles wist
en wat een bende ik er zelf van heb gemaakt.
Maar ik hoop zelfs dat jij je ook vergist
en dat je in dezelfde nesten raakt.
Want ik moet niet altijd beter willen weten,
jij leeft zelf, dus dat is jouw terrein.
Als je gelukkig bent dan mag je me vergeten
maar als je niet meer verder kunt,
dan zal ik bij je zijn.