Oudgeworden nazi-beulen, sinds de oorlog aangeklaagd
en opeens staan ze dan toch nog voor een aards gerecht gedaagd.
De tv brengt ze in kleuren, maar zwart-wit blijkt geen bezwaar.
Kijk ze langs hun voorhoofd strijken met zo'n doodmoe handgebaar.
En ik kijk maar en ik kijk maar en ik zit en kijk er naar.

Naar hun ouwemannen handen, vlekkerig, met dikke aren.
Zijn dat nou de handen, die ooit dodelijke wapens waren?
Die geweren presenteerden,
knuppel en karwats hanteerden,
galgentouw, pianosnaar?
Ja, het zijn diezelfde handen, jaren ouder weliswaar.

Oudgeworden nazi-beulen, maar gehoorzaam als altijd,
dat gevoel voor discipline raak je immers nooit meer kwijt.
Als de rechter hun een vraag stelt over hoe het is gegaan,
hebben ze nog steeds de neiging in de houding te gaan staan.
En ik kijk maar en ik kijk maar en ik zit en kijk het aan.

Nette niks-bijzonders voeten in gepoetste zwarte schoenen.
Zijn dat nou dezelfde voeten uit mijn helse visioenen?
Die de hakken lieten klappen,
die niet ophielden met trappen,
vrouwen, kinderen van twee?
Ja, het zijn diezelfde voeten en ze kunnen best nog mee.

Oudgeworden nazi-beulen, eindelijk de rekening
en nog steeds dezelfde praatjes, leugens en vertekening.
Bij het lezen van de aanklacht geen die maar van kleur verschiet.
Slechts meewarig hoofden schudden, onbeschaamd en hypocriet.
En ik kijk maar en ik kijk maar en geloof mijn ogen niet.

Zijn dat nou mijn eigen ogen waarmee ik hier zit te staren,
die bij oorlogsfilms zo blind van machteloze tranen waren?
Maar die nu capabel blijken
nazi-beulen aan te kijken,
zomaar, recht in hun gezicht?
Ja, het zijn mijn eigen ogen. Waarom doe ik ze niet dicht?

Waarom stop ik niet en zwijg
voor ik medelijden krijg?