's Avonds op de mannenzalen,
als het licht is uitgegaan,
loopt ze op reformsandalen
voor een ieder klaar te staan.
Met haar poeders en haar pillen
en haar 'goedenacht, meneer'-en
en ze weet best wat ze willen,
maar ze laat zich niet schofferen.
Als er iemand durft te vragen
of hij nog een nachtzoen krijgt,
geeft ze hem de volste lagen,
totdat hij beteuterd zwijgt.

Dien heeft het wel bekeken,
Dien hoeft niet meer zo hard.
Leven voor je idealen,
dat betekent tol betalen.
Dien houdt zichzelf apart.

O, ze heeft wel in de gaten
waar het hun om is te doen,
waar ze constant over praten.
Heus, ze is niet meer zo groen.
Want ze kent de fijne knepen
van de blote mannenlijven,
die ze 's morgens in moet zepen
en vervolgens droog moet wrijven.
Maar ze laat hun vleierijen
en hun mateloos gepoch
langs haar kouwe kleren glijen.
Ze denkt hoogstens: 'Wat dan nog?'

Dien heeft het wel bekeken,
Dien hoeft niet meer zo hard.
Leven voor je idealen,
dat betekent tol betalen.
Dien houdt zichzelf apart.

Vroeger had ze nog momenten
dat ze dacht: 'Waarom ook niet?',
alle weke sentimenten
zó de vrije teugel liet.
O, ze weet nog hoe ze rilde
als ze zwijgend zat te luisteren,
dingen die ze toch niet wilde
zachtjes in haar oor liet fluisteren.
Maar dat is te lang geleden
voor verdriet of zelfs voor spijt.
Nu heeft zij haar zekerheden
als excuus voor eenzaamheid.

Dien heeft het wel bekeken,
Dien hoeft niet meer zo hard.
Leven voor je idealen,
dat betekent tol betalen.
Dien houdt zichzelf apart.

's Avonds op de mannenzalen
speelt ze Florence Nightingale
en behalve dat speciale
is haar eigenlijk niets te veel:
'Hier is dan de thermometer.
Ik haal de fles, hoor, wacht maar even!
Gaat het al een beetje beter?
Ik zal u een tabletje geven.'
's Morgens vroeg, zo tegen achten,
gaat ze naar haar kamer toe,
slapen zonder bijgedachten.
Daarvoor is ze dan te moe.

Dien heeft het wel bekeken,
Dien heeft het wel gezien,
maar daar is het bij gebleven.
God, wat een ellendig leven!
Toch een tikkeltje te preuts misschien?

Hé, Dien