In Westerbork hoor je vogels zingen
in het hoge groene gras.
Er is niets dat je nog doet denken
aan hoe het hier lang geleden was.

In Westerbork hoor je geen treinen meer,
geen stemmen en geen stil verdriet.
Het zijn nu enkel grote bomen
en groene weiden die je ziet.

De oude rails zijn nu verroest
en waar barakken stonden, groeit nu mos.
En waar de mensen baden voor hun leven,
is nu een kalm en rustig bos.

Diezelfde grote, oude beuken
zagen de mensenmassa’s op het perron.
De vogels gingen door met fluiten
en aan de hemel stond dezelfde zon.

Die hield niet opeens op met schijnen,
die staakte niet uit fel protest,
maar keek gewoon de andere kant op.
Net zoals de koeien en de rest.

In Westerbork vertrokken de treinen
naar een nog onbekend station.
De mensen zijn vermoord, verdwenen
en bijna niemand kwam weerom.

Dat alles is nu lang geleden.
Er zingen vogels in het gras
en ook de zon staat aan de hemel
alsof er nooit een oorlog was.