Ik las je voor - het was een prachtverhaal
en het leek ook allemaal
op hoe je juist vandaag nog had gespeeld.
Een nieuwe hut, een plekje bij het meer
en morgen ga je weer
en overmorgen, tot het je verveelt.

Wat je denkt en uitvreet in je wereld
dacht en deed ik ook als kereltje van tien.
Er zijn blijkbaar kinderboeken nodig
om dat te laten zien.

Ik weet ineens weer hoe ik spelen kon:
een grasveld in de zon,
zo’n middag dat de tijd leek stil te staan.
Maar je wordt groot en zonder dat je het merkt,
wordt alles ingeperkt:
geen monsters meer, geen reisjes naar de maan.

Woord voor woord laat zo’n boek je weten
wat je bijna al vergeten was, misschien.
Er zijn blijkbaar goede schrijvers nodig
om dat te blijven zien.

Er komt een dag, er komt een ogenblik,
dan moet je net als ik
bedenken wat je later worden wil.
En stap voor stap wordt je aangeleerd
wat goed is en verkeerd.
De tijd tikt door, staat geen moment meer stil.

Maar wie weet kan jij dat wel ontlopen.
Hou je ogen maar goed open en onthou:
er zijn altijd nieuwe schrijvers nodig.
Misschien wel wat voor jou…