Mijn neefje woont dus in zo’n huis
Mijn neefje gaat dus naar zo’n school
Ze noemden hem: verstandelijk gehandicapt
Da’s heel wat anders dan mongool

Hij heeft een kamer voor zichzelf
Af en toe ga ik erheen
Hij is gewend aan discipline
Want ze zijn daar met z’n tienen
Hij is nooit alleen

Soms voel ik me ineens zo raar
Wanneer ik zie hoe hij geniet
Het lijkt een beetje op jaloers
Maar echt jaloers ben ik, geloof ik, niet  

In kleine groepjes krijgt hij les
En hij leert langzaam maar gestaag
Ze doen daarnaast
Ook heel veel aan handvaardigheid
En m’n neefje knutselt graag

Bij thuiskomst hangt er een papier
Waarop z’n taak voor die dag staat
En hij mag dan veertien wezen
Maar hij wordt nooit voorgelezen
Als ie slapen gaat

Nooit zeurt er iemand aan z’n kop
Over hoe hij z’n toekomst ziet
Soms denk ik: ben ik dan jaloers
Maar echt jaloers ben ik, geloof ik, niet      

Mijn neefje woont dus in zo’n huis
Hij heeft het heel erg naar z’n zin
ZE zeggen dat
Hij niet veel van de wereld snapt
Maar dat doe ik evenmin

Zijn eigen piepkleine wereld
Snapt niemand zo goed als hij
Dat maakt me soms wel eens nieuwsgierig:
‘Wat vindt ie nou precies van mij?’

Laatst hield ie me zo stevig vast
Dikke tranen van verdriet
Het leek een beetje op jaloers
Maar echt jaloers is hij, geloof ik niet