<p>Rein de Vries is in 1942 als kind van Nederlandse ouders geboren in Pujon op Java in het toenmalig Nederlands Indië dat toen bezet was door Japan,.</p>
<p>Tot de bevrijding in 1945 verbleef hij met zijn moeder en de andere kinderen in een Jappenkamp voor vrouwen en kinderen. Dat zal niet plezierig zijn geweest, maar hij herinnert er zich natuurlijk weinig van. In elk geval heeft hij het er niet over. Zijn vader verbleef in een mannenkamp elders. Zo hadden de Japanners dat geregeld. Na de bevrijding keerde het gezin terug naar Nederland, maar kort daarop kon zijn vader weer een baan krijgen in Indonesië in de diplomatieke dienst. Bij de souvereiniteits-overdracht in 1950 is het gezin weer gerepatrieerd naar Nederland (Den Haag).</p>
<p>Over zijn vroege jeugd is verder weinig bekend. In zijn tienerjaren is heeft hij, geïnspireerd door een skiffle-groep uit de buurt, zichzelf gitaar leren spelen. Later ook klassiek.</p>
<p>Toen de rock’n roll populair werd in Nederland voelde hij zich daar onmiddellijk toe aangetrokken. Hij was er enthousiast mee bezig. Ik woonde bij hem in de buurt (Statenkwartier, Den Haag) en maakte het wel eens mee dat hij op het Frederik Hendrikplein tijdens de kermis zomaar voor de lol met een witte gitaar Tutti Frutti stond te zingen, omringd door een stel uitgelaten meisjes. Ik was daar zeer van onder de indruk.</p>
<p>Door een toeval kreeg hij contact met de platenmaatschappij Phonogram. Een buurmeisje had hem gevraagd om haar op een auditie te begeleiden. De muzikanten moesten lang wachten voor ze aan de beurt waren en zijn toen in de wachtruimte van de studio met elkaar wat rock ’n roll gaan spelen. De producer, Jan de Winter (die bijvoorbeeld ook de Fouryo’s onder zijn hoede had), hoorde hem zingen en vroeg hem dat later in de opnameruimte ook nog eens te doen. Het leverde een platencontract op. Dat stelde financieel niet veel voor, maar was voor elke ambitieuze jonge muzikant een buitenkans.</p>
<p>Zijn eerste single heette “Blonde baby doll” en was een Nederlandstalige versie van “Living Doll” (<a class="underline hover:text-muz-blue" href="https://muzikum.eu/nl/120-3914/cliff-richard/biografie.html">Cliff Richard</a> en de Shadows). Dat werd vaker gedaan in die tijd, snel een Nederlandstalige versie uitbrengen van een Amerikaanse of Engelse hit. Dat had vaak succes (zoals “Zeg niet Nee” van de Fouryo’s of “Willem wordt wakker” van de <a class="underline hover:text-muz-blue" href="https://muzikum.eu/nl/120-2467/butterflies/biografie.html">Butterflies</a>). In dit geval lukte het echter niet.</p>
<p>Een film-opname in het bioscoop-journaal van Polygoon zette hem op het spoor van “The Rocking Sensation Boys”, toen nog met René Nodelijk. Die hadden meegedaan aan de “Nederlandse <a class="underline hover:text-muz-blue" href="https://muzikum.eu/nl/120-3887/elvis-presley/biografie.html">Elvis Presley</a>” verkiezing en waren blijkbaar opgevallen. Via vrienden hoorde hij later dat deze band een basgitarist zocht en hij meldde zich bij Nodelijk. Hij werd aangenomen en bleek zowel een goeie bas- als solo-gitarist te zijn. Zijn contacten bij Phonogram gebruikte hij vervolgens om een auditie voor de band te regelen. Dat leverde, althans op dat moment, niks op. René Nodelijk die zich toch al niet zo thuis voelde bij de “Rocking Sensation Boys” stapte op. Hij richtte vervolgens “René and the Alligators” op die later nog enkele voortreffelijke nummers op de plaat zouden zetten en ook enige bekendheid zouden verwerven, tot in de zeventiger jaren toe.</p>
<p>Rein de Vries bleef nog enige tijd bij de Rocking Sensation Boys en maakte samen met hen en o.a. de Blue Diamonds en Anneke Grönloh nog een toernee, georganiseerd door Phonogram. Toch beviel hem het optreden in dat circuit niet zo. Zijn studie had er ook nog onder geleden en hij stapte uit de groep.</p>
<p>Niet lang daarna echter werd hij weer gevraagd als gitarist en zanger bij een groep die de “Daggers” heette, later omgedoopt in de “Firebirds” en nog later in de “Fire Devils”. Het was een zogenaamde Indorock-band die o.a. speelde in het Palais de Danse in Scheveningen. Bij die groep voelde hij zich prima op zijn gemak en hij is erbij gebleven tot het moment dat hij in dienst moest in 1963. Ook hebben zij samen nog een single opgenomen “Teenage-meisje”(1962). Een soortgelijk liedje als “Blonde baby doll”, maar het had helaas weer geen succes. Als B-kant echter zong hij een ander soort nummer, ook een Nederlandse versie van een Amerikaanse hit: “Patches”, van een zekere Dickey Lee. De Nederlandse titel werd “Patsy”. Het was, geeft Rein de Vries volmondig toe, een smartlap van de eerste orde. Ook deze flipside werd niet opgemerkt, althans de eerste jaren niet, tot in 1965 Gerard de Vries of Tineke de Nooy in hun Veronica-programma “Kookpunt” het een keer draaide. Dat sloeg meteen aan. De single werd opnieuw uitgebracht, verscheen in de top-veertig en hield het daar zeventien weken vol. De hoogste notering was no. 15, maar intussen had heel Nederland er kennis van genomen. Later ontstond er opnieuw vraag naar het nummer en is het nóg twee keer uitgebracht. Een unicum in de Nederlandse pop-geschiedenis.</p>
<p>Rein de Vries was inmiddels weer uit dienst, trouwde met zijn allerliefste Hetty en ging nog even door met platen opnemen. “Arm en rijk” was een nummer dat voortborduurde op het succes van Patsy, maar niet veel deed. Vreemd, want het had, als je van het genre houdt, zeker kwaliteiten. Veel beter verkocht werd: “Dear John”, gesproken door Rein en gezongen door zijn vrouw Hetty, die goed kon zingen, ook nog een platencontract kreeg aangeboden, maar geen ambitie had op dat vlak. Het nummer haalde wel de top 40.</p>
<p>Rein de Vries was inmiddels aan een succesvolle maatschappelijke carrière begonnen en zei de muziek vaarwel.</p>
<p>De laatste keer dat hij in het openbaar te horen was, was in 1988 in het TV-programma “Goud en Nieuw” Wat hij daarover vertelt, is tekenend voor zijn zelf-relativering en gevoel voor humor: “Het viel mij toen op dat er een enorm verschil bestond tussen de wereld waarin ik leefde en de artiestenwereld die ik destijds bewust vaarwel had gezegd. Het viel vooral op dat ik elke keer de verkeerde kleding droeg”</p>
<p>Al voor zijn pensionering verhuisde hij naar Frankrijk en bouwde daar, gedeeltelijk met eigen handen, een aantal vakantievilla’s en een appartement. Na zijn pensionering wilde hij graag bezig blijven en naast advies-werk houdt hij zich nu bezig met dit “vakantiedomein” dat hij verhuurt en bestiert samen met Hetty met wie hij nog steeds gelukkig getrouwd is.</p>