Haar stem zei: ‘Ga de trap af,
vertel me wat je ziet.’
 
Ik bracht haar naar de plaatsen
van mijn aller diepst verdriet.
Het was er onherbergzaam,
ik zag een soort moeras.
M’n hart begon te bonzen
toen ik voelde waar ik was.
Ik moest me hier verbergen,
ik wilde nog niet dood.
Ik hoorde hoe de meute
iedereen aan flarden schoot.
Maar toen het schieten ophield,
werd het veel te stil.
ik hoorde kerels lachen,
één ijselijke gil.
 
Oh God, ze is gevonden,
nu maken ze haar af.
Ik durf niet eens te schreeuwen,
ik ben te bang, te laf.
De helse machteloosheid,
de wreedheid van het lot.
Wat valt er nog te bidden?
Bestaat er wel een God?
Ik weet dat ze verkracht wordt,
ik hunker naar de dood.
Ik laat me langzaam zakken,
moeras wordt moederschoot.
 
Een kelder vol frustraties,
een pakhuis vol oud zeer.
Ik ruimde al mijn rotzooi op,
op zoek naar ommekeer.
Ik zag een oude dame,
ze keek me zwijgend aan.
ik wilde haar iets zeggen
maar dat werd niet toegestaan.
Ik was nog maar een baby,
en baby’s praten niet.
Ik huilde om de moeder
die mij zomaar achterliet.
Ik had haar pijn geleden,
hij sloeg haar bont en blauw.
Ik had haar horen zeggen:
‘Dat kind is ook van jou.’
 
Oh God, ze laat me achter,
ze willen van me af.
Ik durf niet eens te schreeuwen,
ik ben te bang, te laf.
 
De pijnlijke ontdekking
van niet gewenst te zijn.
niet eens te kunnen praten,
te weerloos en te klein.
Ik weet dat ik moet leven,
maar ben ik later groot
dan neem ik een beslissing.
Ik wacht niet op de dood.
 
Haar stem zei: ‘Ga de trap af.’
Ze opende de poort.
Ik werd opnieuw geboren …
Mijn verleden werd een woord.