It like eartiids krekt in mearke, út sa'n tsjok ferhaleboek 
wy wienen it ideale pearke, yn ús wrâldsje sa temûk 
wat wisten wy no fan it libben, mar wol o sa eigenwiis 
en wy wienen der wakker wis fan, dizze leafde wurdt net griis 

Tegearre gauris mei fakânsje, nei Parys of Grikelân 
en ek al krigen wy gjin garânsje, wy wisten: dit hâldt ivich stân 
wy sieten elke jûn te praten, ik de whisky, do de wyn 
symbolyk net yn 'e gaten, ús swarte kat tusken ús yn 

En dizze stoarm kinne wy net keare 
ús woartels steane yn los sân 
kinne gjin twirre mear ferneare 
gjin hâldfêst, gjin fêst ferbân 

En sûnder dat wy it fernamen, dreaunen wy stadich útelkoar 
hieltyd mear ús eigen paden, hieltyd minder troch ien doar 
no krij ik fan 't ligen dikke lippen, as ik wer ris sis: 'Ik hâld fan dy' 
myn wurden glêd as griene sjippe, do leauwst al lang net mear yn my 

En lang om let wurde wy stiller, hawwe noait ris echt mear spul 
mar ek noait ris echt mear wille, ek net om de flauwekul 
wy prate noait mear oer fakânsje, wolle beide net mear fuort 
it giet oer de bern of oer finânsjes, oare siden binne ferskuord