Van de week liep ik over straat met een wond, 
die nooit meer over gaat, 
naar de plek waar jij van mij werd ontnomen.
Ik kus jouw foto, 
hang het kruis weer recht, 
wat hier gebeurd is was onterecht, 
want jij had nog zoveel dromen.

Jij had geen kans, 
jij was alleen, 
4 laffe schoften door 't dolle heen, 
niemand die jou kwam helpen.
Zij zijn gestraft, 
maar niet hard genoeg, 
en zitten alweer bijna in de kroeg.
Ik kan het niet, nee, ik kan het niet verwerken.

En ik zeg; 
nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, 
ik zeg nee tegen geweld!
En ik zeg; 
nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, 
ik zeg nee tegen geweld!

Het doet pijn, oh mijn god, het doet pijn.
Alweer een stille tocht met open wonden.
Het doet pijn, oh mijn god, het doet pijn.
Alweer een stille tocht met verbeten monden.

Als men de ogen sluit voor wat men ziet, 
als niemand iets doet tegen bloedvergiet, 
dan wordt dit ons nieuwe volkslied.
Het lijkt ver weg, 
maar sluipt dichterbij, 
vandaag ben ik het en morgen jij.
Daarom dit lied, voor jou en mij.

(c) Paul Sterkenburg