Oem twie uur, diep in de nacht,
wier 'k efkes wakker,
mijne kop stoeng percies averechts,
'k vuulde m'n eigen echt nie lakker.

Nog wa draaie en wa kiere,
mijne nest goe overhoop,
en, ik joeg mè een fel krèske,
de zandman oep de loop.

Zijn ik wèr oep van de zenuwe,
of, hem 'k wèr te veel gevret,
of, zijn het die pas gestreken lakens,
die mij uit mijn bed hemme gezet.

Ik keek deur mijn venster,
'k had mijn nachthèm nog aan,
de wind neuriede een aireke,
begeleid deur de maan.

Ik schoot in mijn broek, en…
ik glipte in mijn gilée,
ik jumpte in mijn schoenen,
en, ‘k slenterde nor benée.

Is het de regen die tege de ruite kletst,
of, hem 'k de chauffage nie uitgedraaid,
of, hem 'k wèr last van mijn zwèrrekes,
die roepe: "Hé, lamzak, komt d'r uit !…".

Ik gooide mij in de zetel,
ik keek wa verdwaasd in 't rond,
ik slurpte van m'n glaske melk,
terwijl da 'k staarde nor 't plafond.

Mijn oge wiere t'rug vochtig,
viele van tijd moedeloos neer,
uit verveling en de groeiende mugte,
hem 'k m'n eige, t'rug, in mijn bed neergelée.

Zijn ik wèr oep van de zenuwe,
of, hem 'k wèr te veel gevret,
of, zijn het die pas gestreken lakens,
die mij uit mijn bed hemme gezet.

Is het de regen die tege de ruite kletst,
of, hem 'k de chauffage nie uitgedraaid,
of, hem 'k wèr last van mijn zwèrrekes,
die roepe: "Hé, lamzak, komt d'r uit !…". 

(c) - tekst & muziek:  paul d'hollander -