Hij heeft nog niet eens gegeten, of thee gezet
Zijn handen gaan bezeten over het object
Het hele atelier is bezwangerd van dit licht
Zijn vingers vormen op de tast haar fijne gezicht

Zo dichtbij, zo dichtbij
Met het ochtendlicht op haar gezicht van klei

Hij kijkt zelden naar de foto, dat vindt hij maar een ding
Zoekt liever naar haar trekken in zijn herinnering
Hij weet nog hoe ze danste door zijn atelier
En hoe haar haren glansden als het maanlicht op de zee

Zoals ze was voordat ze ziek werd
Zo schept hij haar nu weer
En even, een moment, voelt hij hetzelfde
Hetzelfde als de eerste keer

Zo dichtbij, zo dichtbij
Hij huivert, ze lijkt zo zuiver
Met het ochtendlicht op haar gezicht van klei