Het is een herinnering zoals zo vele
Maar deze ene laat mij niet los
Wanneer in het voorjaar de vlinders spelen
Dan denk ik weer aan die dag in het bos

Daar bij een huis als van Hans en Grietje
Zag ik een kind zitten heel alleen
Haar kleine stem zong een lenteliedje
Voor duizend vlindertjes om haar heen

En duizend vogels zijn toen gekomen
En zongen vrolijk hun liedje voort
Het schalde juichend door duizend bomen
En heel de wereld heeft dat gehoord

En overal is men blijven luisteren
Een moment was het rumoer verstomd
Want zelfs de mensheid moet even fluisteren
Als voor het eerst iets van het voorjaar komt

Maar ik alleen heb dat kind zien zingen
Daar in dat woud op die zonnedag
Ik zag haar aan en mijn ogen vingen
Uit blijde ogen een lichte lach

En dat is al wat mij is gebleven
Die lichte lach als een snelle groet
Maar ik heb nog nooit van mijn hele leven
De lente zo van dichtbij ontmoet