Hij had reeds als kind in de haven gestaan
en de lucht van sardientjes geroken,
de geur van pikdraad, van olie en traan.
En toen ‘ie zestien was, toen riep ‘ie: ‘Ik gaan!’
waardoor moeders hart werd gebroken…
Want hij was d’r jongen, verhip als ’t niet waar is.
Er stak in die jongen een goeie notaris.
Maar Wim wou niet luisteren, Wim wou naar zee,
dus zei ze: ‘Vooruit maar’ en ‘Jongen, tabé’.
Dus zei ze: ‘Vooruit maar’ en ‘Jongen, tabé’.

En toen – in de vreemde – heb hij het gedaan:
hij liet daar d’r naam tatoeëren
met krullen en frutsels, met wapperende vaan,
met alles erop en met alles eraan,
omdat ‘ie z’n moeder wou eren…
Want hij was d’r jongen, verhip als ’t niet waar is.
Er stak in die jongen een mooie notaris.
Maar Wim wou niet luisteren, Wim wou naar zee,
dus zei ze: ‘Vooruit maar’ en ‘Jongen, tabé’.
Dus zei ze: ‘Vooruit maar’ en ‘Jongen, tabé’.

Maar terug in Europa riep hij: ‘Ik blijf thuis!
Ik heb van het varen de balen.
Het is te eentonig, het was een abuis.
Het was maar een gril, moe, ik wilde uit huis.
‘k Ga nu mijn diploma’s maar halen.’
O, hij was d’r jongen, verhip als ’t niet waar is.
Er stak in die jongen een goeie notaris.
Maar Wim wou niet luisteren, Wim wou naar zee,
dus had ze gezegd: ‘Nou, vooruit dan, tabé’.
Dus had ze gezegd: ‘Nou, vooruit dan, tabé’.

Nou woont ‘ie in ’t Gooi en hij leeft als een vorst:
een villa, een slee van een wagen,
riet op het dak en een ooievaarshorst,
maar de enige notaris met ‘moe’ op z’n borst
in kleur – tot in lengte van dagen.
Want hij was d’r jongen, verhip als ’t niet waar is.
Nou zal ‘ie het weten, ook nú, als notaris.
Wim wou nooit luisteren, Wim wou naar zee,
nu draagt hij zijn misstap als borstplaatje mee.

Hij is d’r jongen, verhip als ’t niet waar is.
Het staat effe vreemd voor een sjieke notaris.
Het schijnt door z’n hemden, het krult uit z’n nek,
maar wie houdt van zijn moeder, loopt gaarne voor gek.
Wie houdt van zijn moeder, loopt gaarne voor gek.