Ik hoop dat jij gelukkig bent.
Op die plek die niemand kent.
Heb je daar ook zoveel vrienden?
Heb je daar misschien al kinderen?
Duizend vragen die ik aan je stellen wil.
Maar het blijft stil.
Ik hoor the sound of silence.

Geen idee waar jij nu bent.
Maar ‘k voel een leegte die niet went.
Op de radio een melodie.
Waardoor ik jou weer in gedachten zie.
Ik verlies me, even zijn we met ons twee.
En ik zing mee, met the sound of silence.

Ik sluit m’n ogen, hoor je stem.
Het is jou lach die ik herken.
Waar is die al die tijd gebleven?
Ik ken hem bijna al m’n hele leven.
Ik herleef want even zijn we met ons twee.
En jij zingt mee met the sound of silence.

Als er toch een god bestaat.
Dan wil ik dat je met hem praat.
Zeg dat hij echt wel goed moet weten.
Dat ik z’n fout niet zomaar kan vergeten.
Maar ik geef hem nog een allerlaatste kans.
Tot ik dans, op the sound of silence.

Maar als het lied is uitgespeeld.
En de angst me weer bespeeld.
Gaan m’n ogen langzaam open.
Dan komt de pijn en het verdriet met hopen.
En die stilte, o ik haat ze elke keer.
Telkens weer.
Il leef the sound of silence.
The sound of silence.