Ik kom niet zo graag meer in Jonkman Café
Waar jij en ik die middag zaten
Aan een gammele tafel, ver van 't raam
Een gammele tafel voor twee
We zaten er lang en je noemde niet een keer haar naam
En toch wist ik 't wel, je zou haar om mij niet verlaten

Die vrouw, die ik met jou gezien heb
Die vrouw, met die rustige blik
Die vrouw, die jouw spijkerjack aanhad
Die vrouw, meer de jouwe dan ik

't Was er rumoerig in Jonkman Café
Die middag, even na vijven
Ella Fitzgerald zong: "Baby, you're mean"
En iemand zong veel te hard mee
Toen zei ik opeens: "We moeten elkaar niet meer zien
Nee, ook niet meer hier
En laten we asjeblieft geen vrienden blijven"

Die vrouw, ik zie haar steeds voor me
Die vrouw, met die rustige lach
Die vrouw, die haar arm om jou heen sloeg
Die vrouw, die jou kuste op klaarlichte dag
Die vrouw, met die kalme gebaren
Die vrouw, met die rustige tred
Die vrouw, die ik niet kan begrijpen
Oh, ik had jou allang, allang de deur uitgezet

Kreng, we hebben samen niet eens een deur gehad

Laatst kwam ik, na maanden, langs Jonkman Café
Toen heb ik naar binnen gekeken
Die gammele tafel, de glimmende tap
De deur met 't bordje 'Privé'
En buiten, de roodstenen gevel en lichtgrijze trap
Een prachtig cafe
Zze zouden 't af moeten breken...