Te goed om vast te zitten
En te gek om los te lopen
Bad ik soms dat er een boomstam op me vallen zou
En dat hij mij verlossen zou
Zo zat ik vaak te hopen
Hoewel ik zeker wist dat ik hem zelf niet ontvangen wou

Niets kon mij meer schelen
Ik deed nergens meer aan mee
'k Voelde mij een drenkeling
Die wegzonk in de zee
Hangend aan een dunne draad
Sloeg ik de dag kapot
Klampte mij wanhopig vast aan elk reddingsvlot

Maar ik werd opgetild
De zee kwam tot bedaren
Het licht brak door de wolken heen
Ik greep ineens de school
Ineens besefte ik dat ki nog zeeën moet bevaren
En dat ik God zij dank weer bang ben voor de dood
Voor de dood

Mensen zeggen veel te snel
Dat angst nooit goed kan zijn
En vinden het een slechte raadsman
Net als rode wijn
Maar dat is veel te simpel want
De ergste duisternis
Die treedt pas in als alle vrees
Voorgoed verdwenen is

Dus klink ik op de vrees
En plaats hem op een voetstuk
Wie zonder is die is pas echt verloren en ver heen
Dan kijk ik door mijn bijna volle wijnglas naar de deurkruk
Waarachter al mijn overmoed verdween
Voorgoed verdween