Als kind werd ik geïmponeerd
als ik jouw hemd zag op een stoel,
zo groot, zo wijd en zo volleerd.
Het gaf me een vertrouwd gevoel
als jij met ongebarsten stem
de liedjes zong van Hullebroek.
Dan voelde ik alleen bij hem,
vind ik de zekerheid die ‘k zoek…
Vader.

Hoe groot en breed jouw warme hand
vol berg en dal, kanaal en kloof.
Het ging haast boven mijn verstand
die hand, mijn rots, mijn vast geloof.
Jouw geur van scheerzeep en aluin,
jouw rijbroek, je gereedschapstas.
De kroeskrans om je bruine kruin.
Ik wist dat jij het leven was…
Vader.

Als ik door boze dromen geplaagd
haast tuimelend het bed uit vloot.
dan voelde ‘k me niet meer belaagd
diep weggekropen op jouw schoot.
Ik wist: die hier kent geen angst,
hij twijfelt nooit, hij kan het aan.
ik voelde: vader duurt het langst,
de loodsman van mijn kleine bestaan…
Vader.

En nu je oud bent en verzwakt
en wat droefgeestig naast me zit.
Je brede schouders afgezakt,
je weerloze handen wit…
Ook nu ik je onzekerheid zie
proef ik nog altijd in jouw woord
de ongebuilde poëzie
die mij als kind al heeft bekoord…
Vader.

En door jouw brede vader-zijn
weet ik wat mijn zoon nu verwacht.
Diezelfde zekerheid en kracht.
Maar ook besef ik nu pas goed:
echte zeker is geen enkele man…
Zodat een vader zeker doet
omdat zijn zoon niet zonder kan…
Vader.



Muziek: Miel Cools 
Tekst: Ernst Van Altena