Hij woont in een krot aan de rand van de stad
Hij heeft aan zijn voeten nooit schoenen gehad
Hij loopt langs de straten, en zoekt naar wat werk
En als het wat laat word, slaapt hij in een kerk
Aan andermans schoenen verdient hij zijn geld
Wat hij elke avond zorgvuldig steeds telt
Hij poets en hij wrijft tot ze glimmen als goud
‘t zijn schoenen van anderen waar hij zo van houd

Hij is de schoenenpoetser van Santiago
Zijn hele leven loopt hij daar al langs de straat
Hij is de schoenenpoetser van Santiago
Van ‘smorgens vroeg jaar in jaar uit
tot ’s avonds laat

het was op een avond, toen zei er een heer
je krijgt nu mijn schoenen ik moet ze niet meer
ik wil niet meer rijk zijn, ik beken nu mijn kleur
van al mijn fabrieken word jij directeur
het antwoord was nuchter, hou jij maar je geld
ik heb in mijn leven nooit guldens geteld
Ik poets liever schoenen, hou jij je fabriek
en als ik wil slapen, dan in een portiek

Hij is de schoenenpoetser van Santiago
Zijn hele leven loopt hij daar al langs de straat
Hij is de schoenenpoetser van Santiago
Van ‘smorgens vroeg jaar in jaar uit
tot ’s avonds laat
Hij is de schoenenpoetser van Santiago
Zijn hele leven loopt hij daar al langs de straat
Hij is de schoenenpoetser van Santiago
Van ‘smorgens vroeg jaar in jaar uit
tot ’s avonds laat


(c) Mieke