Mijn zoon speelt treintje met de stoelen,
elke stoel is een wagon.
Fluit en sluit de laatste deur,
hij is chef en conducteur
en de tafel is station.

Rode wangen met daarboven veel te groot een rode pet.
Hij moet eerst naar Rotterdam toe, daarna kan hij pas naar bed.
‘Amsterdam moet overstappen’, ‘Komen, want de trein gaat nu’,
‘Nu kom ik jouw kaartje knippen’, ‘U vergeet uw paraplu’.

Mijn zoon speelt treintje met de stoelen:
voorste stoel locomotief,
dan de wagen van de post,
die hij elke halte lost,
elke keer dezelfde brief.

Kleine handen knippen gaatjes in de stukken oude krant.
Dan rijdt hij weer een eindje verder door zijn grote kinderland.
Zwaait beleefd naar mensen buiten, roept ‘Ik rij nu langs mijn mam,
even stoppen voor een koekje en een bruine boterham’.

Mijn zoon speelt treintje met de stoelen.
Blozend van dit grote feit
kijkt hij mij zo nu en dan
even bijna smekend an:
‘Zeven uur, de laatste trein’.

Moe van zoveel kilometers komt de eerste grote gaap.
Midden tussen twee stationnen valt de conducteur in slaap.
En de trein rijdt rustig verder door een kinderland vol zon.
Kindertreinen komen altijd veilig aan op elk station.