Kol prostira se temny les
   awsak plamenem jasnym
   w mem srdci hrmi ten lasky ples
   a stesti pohar spasny.
   Nas k sobe wize zajem ten,
   jemuz wyznam dawam,
   ze tajne sily prirodni
   kazdy z nas jiz zwlada.
     W moudrych knihach stoji psano,
   ze po slunka zapadu
   deje se co newidano
   w sirosirem Astralu.
     Kdyz temnota nas obestira
   w kouzelnem swem zawoji,
   hned wasnivou ja pisen zpiwam
   Atramentowi!
     Co tento hluk wsak znamena?
   Kdo rusi nocni klid?
   To rana byla priserna,
   snad nekdo s kone slit?
   Ja prispechala zwedawe
   kde muzu pomoci
   on potlouki se naramne
   a ted stena do noci.
     Wse rany tezke lecim hrawe
   a urozeny pan
   swe smrti jiste unik prawe
   wsak kun se nehyba!
 "Satrapold" (se probral):
     Podejte mi rucku swou,
   ja najednou jiz cestu znam,
   dubu kosatych nas stiny zwou,
   chci celou dusi patrit Wam!
     Cim wetsi zahadou se zdate byt
   tim wice sili prizen ma
   Me dawno netesi jiz blahobyt
   a samota je tiziwa.
   Sic nechapu proc odmitate
   doprowod muj newinny,
   sand nekdy w zamek zawitate,
   prijmete me pozwani