Weet je nog wel, mijn Amstel?
denk je wel eens aan die mooie tijd
Ik heb aan jouw oevers, Amstel
heel mijn jeugd gewijd
ik zat zo vaak aan jouw groene zomen
'k had geen geld voor een verre reis
maar jij schiep mij een paradijs
in de stad kon ik urenlang dromen
bij de Munt of het oude Carré
en ik telde de schepen en reisde met ze mee

En in jouw ogen, Amstel
vond ik het grijs dat in de mijne lag
als ik verdriet had, Amstel
en geen uitkomst meer zag
als de stad mij geen hoop meer kon geven
zocht ik jou en hervond mijn droom
in de rust van je trage stroom
als ik dacht dat ik niet meer kon leven
en het liefst in jou m'n leven liet
maakte jij van de pijn een vergeten, oud verdriet

Als ik op reis ben, Amstel
zeggen ze jou dan dat ik jou niet mis
dat in mijn leven, Amstel
voor jou geen plaats meer is?
zeggen ze dat jouw beeld is vervlogen?
dacht je heus dat ik jou vergat
koningin van mijn Amstelstad
hoe je stroomt onder bruggen en bogen
die zich spiegelen in jouw gezicht
en het beeld van de gevels in ‘t late avondlicht

Weet je nog wel, mijn Amstel?
denk ik nog weleens aan die mooie tijd
'k heb aan jouw oevers, Amstel
al mijn liefde gewijd
'k heb van de wereld zoveel bekeken
stromen zag ik van grijs tot blauw
toch houd ik nog het meest van jou
uit mijn hard is de reislust geweken
en mijn schip legt voorgoed bij jou aan
m’n vriendin, ik ga nooit meer zo lang bij jou vandaan

Weet je nog wel, mijn Amstel?
Weet je nog wel