Een arme gezel in een sjofele jas,
die had een gitaar en daar speelde hij op,
zo mooi dat het haast ongelo6elijk was,
een treurige wijs en een vrolijke mop
en weder een treurige wijs.

Hij zong er bij van leven en dood water en brood,
lente en geld,
lachen en wenen,
en van het serene
en van het geweld.

Hij trok door de straten langs iedere deur
en zong voor eenelk die maar luisteren wou,
een liedje voor tegen de haat en de sleur,
voor tegen de winter vol duister en kou
en dan weer een treurige wijs.

een liedje van ’t kindje in bed
een man in een flat
die speelde met tijd,
die speelde met rozen
allemaal rozen
vol spettertjes spijt.

Een arme gezel in een sjofele jas
die nam zijn gitaar en hij brak ze in twee,
zo hard dat het haast ongeloofèijk was.
Want ach, als hij zong, zong er nooit iemand mee
en het werd maar een treurige wijs.

Hij greep de bijl en sloeg op het brood,
leven is dood,
lente is geld,
liefde verdwenen
en al het serene
komt om in geweld.

Maar een bijl is te zwaar
voor een speelman als jij.
Neem je gouden gitaar,
geef de bijl maar aan mij.