Eer de roeiboot in de mist van de tijd verdwijnt
Dient hij vereeuwigd in een ode
Dit nederig karwei zal ik met graagte klaren:

Zacht klotsend wacht hij aan de steiger vastgebonden
Als een waterezel op de kalme tred 
Van boer of visser of van dagjesmensen
Op hun gezag  slaat hij als een roerdomp knarsend zijn vleugels uit

De stompe boeg die bijna bruist
De holle boorden die naar het water buigen
De lompe schoonheid niet te vangen in een aquarel
Haaks op de ijle lijnen van het zijn
Zijn roodborst bruin,  haar wilgen geuren groen 
Zijn somber’ silhouet zal deze eeuw voorgoed verdwijnen

Dit simpele en stroef gezang dat rugwaarts naar het rieten doel beweegt
Ontvaart de uitvoer schoksgewijs; de stilte zwakt die af met knerpen
Of nu en dan een krijs als van een reiger of een kwak
Zijn gepolijste dollen blinken in de zon alsook in schuierende regenvlagen 
In rust zweven de spanen vlak over het meer, de plas, het wiel, kanaal

Hoor het zilver van zijn gespreide vleugels druipen
En zie het loopje uit de parelsnoersonate 
Waarna de riemen woelen in de leliebladen
Zo kan men zonder vaart te minderen
Het verleden volgen, de toekomst tegemoet