Het was twintig jaar geleden en voor mij was er geen hoop
Maar ik raakte door een toeval in een bioscoop
In een dure wijk van New York, met alleen maar zwart publiek
Dat tot welstand was gekomen, allemaal heel chique
De film die er draaide was ´De olifantenman´
Wiens leven op het mijne leek, zoveel als het maar kan
Met wie ik  zo iets voelde als lotsverbondenheid
Ik was niet moeders mooiste, een loser in die tijd

´k Had die bewuste avond toevallig eens geluk
En naast me kwam een meisje zitten, een geweldig stuk
Ze was een zwarte schoonheid van een jaar of twintig oud
Een diamanten parel met een huid van ebbenhout
Ik keek vluchtig naar opzij naar haar edele profiel 
En sloeg m´n ogen neer, zij was prinses en ik schlemiel
Maar het zaallicht doofde toen begon het lijden van
De olifantenman, de olifantenman

Die was een mens als wij, al zag ie er niet  uit
Een toppunt van mismaaktheid met z´n olifantensnuit
Maar hij zocht de liefde, al was hij kromgegroeid en scheef
´k Leefde zo zeer met hem mee, dat ik erin bleef
Ik kon de  tranen niet bedwingen waar ik tegen vocht
Ik snotterde en snufte bij elke ademtocht
Ik schaamde me kapot voor ´t meisje aan m´n  linkerkant
Maar zij ontpopte zich tot een ware geestverwant

Zij kon evenmin verdragen de Elephant Man z´n leed
Ik kon de tranen horen die zij vergeefs verbeet
De zwarte schoonheid naast me die haast onhoorbaar snoof
En die haast onmerkbaar in mijn richting schoof 
Ik dacht nog: ‘die vergist zich’ en ik ging opzij
Maar midden in de film nam zij haar hand in die van mij
Terwijl de hoofdpersoon ten onderging op het witte doek
Beleefde ik een sprookje als in een sprookjesboek
We snikten samen hand in hand om de Elephant Man
Ik een arme blanke, zij van de upper ten
Er zijn Florences Nightingale’s ook in de VS
Mijn toekomst kreeg ik terug door deze edele prinses
Die me in de film verloste van bitterheid en kwaad
Ik kon opnieuw beginnen. Het was nog niet te laat