Mijn vrouw begrijpt mij niet
Zelfs nu nog niet, na meer dan dertig jaar
Begrijpt mijn vrouw mij niet
Gelukkig maar, ik snap ook niks van haar

En stel je voor, stel je voor
Dat het anders zou zijn
Verantwoord geluk
Verplichte maneschijn
Ik moet er niet aan denken
Nee, ik moet er niet aan denken:
In gezapigheid verzandend
Zittend op elkanders lip
open boek zijn voor de ander
Beiden barstensvol begrip
Ieder raadsel weggenomen
En elkaar al lang en breed
Als volleerde anatomen
Uitgeplozen en ontleed
Uren van tevoren weten
Wat de ander zeggen gaat
Gespreksstof helemaal versleten
En vergaan tot op de draad
Uit gewoonte doorgestrompeld
Wordt de liefde ondermaats
Als de hartstocht is verschrompeld
Wordt het passie op de plaats
Wat kan ik voor het sprookje kopen
Dat van huis uit was beloofd
Als er niks meer valt te hopen
Als het vuur al is gedoofd
Enkel nog maar ja en amen
Met de dagelijkse druk
Van het verstikkend samen
Allebei een meubelstuk
Liever rinkelende ruiten
Keihard met de deuren slaan
Elkaar weer in de armen sluiten
Onbekommerd verder gaan
Want de kern is nooit verdwenen
Half gekend maakt zeer bemind
Daarom, lief, blijf jij die ene
Die het altijd bij mij wint

Mijn vrouw begrijpt mij niet
Zelfs nu nog niet, na meer dan dertig jaar
Begrijpt mijn vrouw mij niet
Gelukkig maar, ik snap ook niks van haar
We kennen elkaar ten dele terdege
Ik denk zo van haver tot halverwege
En laat dat zo blijven
Laat de hemel verhoeden
Dat wij uit verveling
Ooit leeg zullen bloeden
Dat het van haver wordt
Van haver wordt tot gort