Verdomme Jan
Hier staan we nou
Een triestig zootje bij mekaar
Jij bent de enige die ligt:
Een dooie levenskunstenaar
Je zal wel grijnzen als je ziet
Hoe wij hier staan onthand te wezen
De dood kan veel
Maar weet vast niet
Jou van je spotzucht te genezen
We staan hier en we zeggen niks
We zwijgen, ook uit piëteit
Maar het meest uit woede, goede vriend:
We wilden jou nog lang niet kwijt

   Maar de dood die kiest naar willekeur
Het leven, het verliest aan kleur
Met jou op deze dag
Onze vriendschap zal van nu af aan
Zonder jouw warmte doorbestaan
Jouw daverende lach
Die somberheid op slag verjoeg
Jouw stem, luid schallend door de kroeg
Die altijd riep: “het is nog vroeg
Dood zijn…. kan nog lang genoeg”

Jij stond voor alles wat je zei
Al zei je het met een zatte kop
Hoe laat het ook geworden was
Je stond er toch weer vroeg voor op
Deed wat jij vond te moeten doen
Deed het direct en onomwonden
Je bond je aan je eigen woord
Maar leefde verder ongebonden
Je leefde echt en recht en slecht
Liever verguisd, desnoods gehaat
Dan alles doen zoals het hoort
En horen bij de middelmaat
Jij, Jan, je had een hart van goud
En dat zat op de goeie plek
Maar als jij me nou horen zou
Zei je postuum nog: “Houd je bek”
Want doen en zeggen dat is twee
En jij hield niet van mooie woorden
Van mooie vrouwen des te meer
Die jou dag in nacht uit bekoorden
Je hebt gelachen en gejankt
Je hebt gescholden en getierd
Maar boven alles, beste vriend
Het leven als een feest gevierd

   Maar de dood die kiest naar willekeur
Het leven, het verliest aan kleur
Met jou op deze dag
Onze vriendschap zal van nu af aan
Zonder jouw warmte doorbestaan
Jouw daverende lach
Die somberheid op slag verjoeg
Jouw stem, luid schallend door de kroeg
Die altijd riep: “het is nog vroeg
Dood zijn…. kan nog lang genoeg”