Vlaamse huisjes in het zonlicht,
Vlaamse hokjes met een tikkie-takkie.
Vlaamse huisjes, huizenblokjes
die zo lijken op elkaar.
Er zijn groene en ook rooie, er zijn blauwe en ook gele maar
overal slaat er een tikkie-takkie en ze lijken op elkaar.

En de mensen uit die hokjes, ze gaan naar de universiteit
en nadien weer naar hun blokjes, stenenblokjes, voor altijd.
En die dokters, advocaten en de rijkgeboren makelaar
leven allen met een tikkie-takkie in die hokjes naast elkaar.
Er zijn groene en ook rooie, er zijn blauwe en ook gele maar
overal slaat er een tikkie-takkie en ze lijken op elkaar.

Iedereen leeft op zijn eiland en drinkt zijn Martini-dry.
Als er later kind’ren komen wordt het leven minder saai.
En de kind’ren die hun best doen, ze gaan naar de universiteit
en daar zet men dan met hokjes al hun klokjes weer gelijk.
Er zijn groene en ook rooie, er zijn blauwe en ook gele maar
overal slaat er een tikkie-takkie en ze lijken op elkaar.

En de jongens doen aan business en ze trouwen op hun achttien jaar
om te leven in die hokjes, huizenblokjes, naast elkaar.
Er zijn groene en ook rooie, er zijn blauwe en ook gele maar
overal slaat er een tikkie-takkie en ze lijken op elkaar.