’t Was een meisje uit Nijkerk, een vroom en schattig ding
Ik vroeg haar heel verlegen voor een fijne wandeling
Ik sloeg haar in ’t bos al bij ’t zandpad aan ‘t begin
Vanachter door haar schedel meteen de hersens in

Ze zakte door haar knieën voorover op het mos
De heldere blauwe hemel hing schitterend boven het bos
Door ’t zingen van de lijster klonk zacht haar ademnood
Maar ’t arme kind uit Nijkerk was 1-2-3 niet dood

Ik beukte aan haar krullen het smoeltje op het zand
Terwijl een kleine eekhoorn nieuwsgierig nader kwam
De boomschors in haar wangen, maar ’t maakte geen verschil
Pas toen ‘k haar keeltje dichtkneep, werd het meisje stil

Bij ’t vallen van de schem’ring, ’t verdwijnen van de zon
Zou ik terug naar huis gaan, toen ’t leuteren weer begon 
Eerst ben ik haar gaan wurgen, toen pakte ik een steen
Het bloed spoot naar de hemel over m’n jasje heen

Ik heb haar naar het meer gesleurd in ’t zilveren avondlicht
Is ’t meisje toen verdronken, ’t arme Nijkerkwicht
Toen ik thuiskwam riep m’n moeder: Ach erm, goeie goed
Je allernieuwste jasje zit gans onder het bloed

‘k Zei: Mam, ik ben gevallen met m’n racefiets op de plas
En dat ik alleen maar een ferme bloedneus had
Ze zei: Jong, je laat me schrikken, maar ’t valt gelukkig mee
Kom nu maar bij je moeder, dan zit ik een kopje thee

Hee hee hee hee
Hee hee hee hee
Hee hee hee hee