Het begon precies als ieder jaar: standplaats 1110
Een beetje scheef maar lekker dicht bij de toiletten
En Frans zet wel eventjes de caravan op z’n plek
De kinderen zijn al aan ’t zwemmen als Marijke thee gaat zetten

De gasfles en de schoenenzak, het plasticen servies
En Marijke’s blauwe badpak is gekrompen
‘Ach, je wordt gewoon steeds dikker’, haalt Frans z’n schouders op
En gaat dan tot ie flauwvalt de kano op staan pompen

Maar deze keer kwam er een vreemde auto aangereden
Een jonge moeder met haar zoontje  promt op 1111
‘Ik ben Frans’, zegt Frans, ‘je buurman, zal ik je even helpen?’
‘Dat is heel aardig, ik heet Judith, maar ik doe het liever zelf’

‘Zullen de Hartkampjes niet komen dan?’ vraagt Marijke na het eten
‘’t Is wel een mooie ten’ zegt Frans. Hij steekt de gasvlam aan
Marijke pakt haar puzzelboek. Hij kijkt nog even bij de kinderen
Doet de caravan op slot voordat ze slapen gaan

Zo’n vrouw en dan geen man. Frans kan de slaap niet vangen
Zo’n jongentje dat opgroeit en dan geen vader heeft
D’r schraapt iemand aan haar keel en zonder na te denken
Kucht ie zachtjes terug alsof ie antwoord geeft

Die ochtend vroeg  Judith de kinderen mee uit zwemmen
Marijke had net thee gezet, Frans las een oude krant
‘Ik loop nog even met de kano mee’, had hij ridderlijk gesproken
Nu zijn de kinderen in ’t water; zit hij met Judith aan de kant

‘Op maandag is er jeu de boules’, zegt Frans, ‘en dinsdag is de bingo
En woensdagavond  dansen na de grote barbecue
Vrijdagmiddag karaoke, dat is eigenlijk voor de kleintjes 
Maar het is inmiddels de gewoonte, dat ik dan ook een liedje doe’
         
‘Ach, wat leuk’, zei Judith kalm en toen dook ze in het water
Als snel dreef Frans wat onbeholpen in zijn kano rond
Als hij nou vrijdag eens iets stoers zong, iets zoals ‘I Dit It My Way’
Dat was wel een liedje dat hij bij Judith passen vond

Terug bij de caravan bukt Marijke de billen uit haar badpak
Ze zoekt alweer haar puzzelboek, heeft fijn al thee gezet
‘Ga je vrijdag nog wat zingen, Frans?’,  vraagt ze ’s avonds na het eten
‘Mwa, misschien’, zegt Frans en brengt de kinderen naar bed

Judith was niet bij de bingo en niet bij het jeu-de-boulen
En ook niet na  het dansen naar de barbecue gegaan  
Ze had wel zo nu en dan wat over de kinderen gesproken
Maar nu was het vrijdagmiddag, dus nu kwam het er opaan

Het was vertederend hoe prachtig Judiths zoontje stond te zingen
Frans klapt zijn handen rood; zijn finest hour is nabij
Hij staat op, hij loopt naar voren. Als het doek dan toch moet vallen
Dan maar als Presley of Sinatra en ’t liefste als allebei

 Alsof hij haar heeft, haalt Frans de handen langs de slapen
Hij gooit de microfoon een paar keer behendig heen en weer
Al tijdens de intro begint hij hevig heup te wiegen
Dan precies de goeie inzet: ‘Now the end is near

I have to face the final..’  Frans zag Judith maar zag ook Marijke zitten 
Hij zag zijn kinderen de hele wereld draaide om hem heen
Hij zag hoe Judith vriendelijk naar hem lachte
Toen haar zoontje op haar arm nam en verdween 
 
‘Dat was echt mooi, Frans’, zegt Marijke na het eten
‘Ach’, zegt Frans en krabbelt iets te onverschillig aan z’n oor
Judith was alvast gaan pakken en was alvast gaan rijden
‘En dat is handig’, zegt Marijke, ‘want dan slaapt die kleine door’ 

Marijke zit inmiddels weer te puzzelen
Frans kijkt naar de kinderen, steekt dan de gasvlam aan
Straks haalt hij de spulletjes naar binnen
Hij doet de caravan op slot voordat ze slapen gaan