Na een matige vertoning in Lemmer
Het liep niet en zo’n voorstelling moet staan
Reed ik via Emmeloord
Leliestad en Amersfoort 
Ik was moe, maar onvoldaan
Ik was wel moe, maar niet voldaan

Dus besloot ik tot een laatste een-na-laatste 
Op naar Het Kalfje naar mijn grote vriend René
De deur was dicht, het licht was uit
Er hing een briefje op de ruit
Het zat me ook vannacht weer eens niet mee
Het zal me zelfs die nacht weer eens niet mee

Ik vloekte me de hoek om naar mijn huis toe
En dronk me daar maar in m’n eentje naar de kloten
Ik schrik ’s-ochtends uit m’n zatte slaap
Besef als ik de krant opraap
Er stond: wegens sterfgeval gesloten
Er stond gister: wegens sterfgeval gesloten

Snel sla ik naar de overlijdensadvertenties
En daar stond het dat volkomen onverwacht
René Duprez geboren 1960, De Azoren
En gestorven Amsterdam, 2008
Achtenveertig pas, God wie had dat gedacht

Hé, hé, hé, Duprez, welnee zo kon René niet heten
En die Azoren dan, maar toen ik verder las
Zag ik de namen van Het Kalfje staan
Mijn eigen naam stond onderaan
Toch fijn dat men mij niet vergeten was
Echt zeer attent, dat men mij niet vergeten was     

We zouden hem op Zorgvlied gaan begraven
En die plek is mij inmiddels wel bekend
 Van Koen en Wim en Willemijn
Van Martin, Frans, Suzan en Hein
Je bent een lul als je daar niet begraven bent
En ’t is vreemd dat zo’n begrafenis nooit went
 
De zwarte stoet reed langzaam door de haag van mensen
En ik stond met Het Kalfje achteraan
Aan mijn bloemen hing een lang rood lint met:
Op de allerlaatste, vrind
En ik zag zo wel duizend staan
Ik zag er zelden zoveel onbekenden staan

Ik dring me door de meute richting aula
En worstelde mijn bloemen naast de kist
De speakers deden iets met Bach
Zo vreemd dat daar René in lag
En Bach, dat was iets dat ik niet wist  
Dat René zo van Bach hield, was iets dat ik  niet wist

Toen kwam een meisje dat ons rustig welkom heette
Zij leidde vast de korte plechtigheid
Vlak daarop begreep ik dus
Dat meisje was René z’n zus
Zoals ze sprak over hun kindertijd 
En ze bedankte ons voor de betrokkenheid

Daarna kwam er een kale man naar voren
Die kende hem van de eerste klas
En zijn laatste herinnering was van de roeivereniging
Waarvan René de penningmeester was
Nooit geweten dat René zo’n roeier was

Nu klonk er Sjosjtakovitsj uit de boxen
Want dat was René z’n favoriet
De kist dan in de bloemenzee 
Daarop de foto van René
Omgeven door violen van verdriet
Nou dat René het echt met viool had, dat wist ik niet

Maar goed, eindelijk kwam Mark namens Het Kalfje
En Mark kent dus het klappen van de zweep
Hij ging van onze vaste plaatsen
Tot aan de aller-aller-blbl-een-na-laatste
Kijk dat was pas wat me echt de keel dichtkneep
En ’t was tenminste iets wat ik begreep

Want daarna kwam er een ex-vriendin uit Londen
En toen weer iemand uit een boerengat
Een bal uit zijn studententijd
Zo raakte ik René dus kwijt
Ik wist niet dat hij zo veel vrienden had
Ik wist sowieso niet dat René nog vrienden had

 Als altijd zwaaiden aan het slot de deuren open
En volgden wij de kraaien naar het graf
Ik had een nasmaak in mijn mond
Van zure zult en kippenstront
Dit afscheid  voelde als een ware straf
“t Was onze barman en daar blijf je af

Dus eerst trapte ik die kale op z’n hakken
Tot die roeilul het echt met ons had gehad
Het zusje huilde: Hou nou op
Dus die kreeg bloemen naar d’r kop
 En Mark duwde zo’n corpsbal in ’t gat
En zo werd er nog een fijn potje gemat 

Daarna zijn we naar een nieuw café gereden
En we dronken ons verrot tot ’s morgens vroeg
En zo viel het dan toch nog mee
En we nemen er nog één, René
Ja, echte vrienden
Echte vrienden leer je kennen in de kroeg 
Ja, echte vrienden leer je kennen
Je echte vrienden leer je kennen
Echte vrienden leer je kennen in de kroeg