Je kon mij om een boodschap sturen
langs sterrengloed of maneschijn.
Ik stond zo vaak voor hete vuren.
De Melkweg was mijn werkterrein.

Maar toen een gele dwerg ontplofte,
werd ik door de klap verrast,
keek niet goed uit en ik bofte
dat er van mij iets over was.

Vleugelpech, vleugels weg!

Stuurloos dreef ik naar de Aarde,
want zo heette die planeet,
waar ik strandde en mij schaarde
onder mensen, wat mij speet,

want deze mensen droegen windsels,
keken keihard door mij heen,
veel te druk met hersenspinsels.
Mijn god, wat was ik daar alleen!

Boos en bang, vleugellam.

Ik wachtte heel lang op een wonder,
maar vleugels groeien niet meer aan.
Ik moest zien weg te komen zonder
mijn vleugels uit te kunnen slaan,

De mens is wild, gelijk een kemphaan,
maar kent gelukkig ruimtevaart.
Als ik meelift met een kunstmaan
stijg ik op ten hemelvaart.

Zonder één vleugelslag
bevrijd van hun zwaartekracht!

Zonder één vleugelslag!