Wat is dat toch, dat menselijke streven,
dat gevecht tegen een wet van de natuur?
Gezond eten, veel bewegen, netjes leven,
terwijl het niet veel uitmaakt op den duur.
Ja, we kunnen nog wat leren,
dat bedoel ik niet als grap,
van voorverpakt gehakt
en van perziken op sap.

Beperkt houdbaar, we zijn beperkt houdbaar,
we bederven en vergaan.
En daar doe je weinig aan,
al staat er dan geen datum op
je zijkant of je kop.
O, we zijn beperkt houdbaar,
op een dag houdt het op.

Mijn oma lijkt nog vers, al is ze tachtig.
Ze zeggen: ‘Die is goed geconserveerd.’
Maar hoe dat precies gaat, blijft raadselachtig
en vroeg of laat gaat het alsnog verkeerd.
Dus heb jij een nare buurman
of een juf die jou niet mag,
lach die dan vrolijk toe
en bedenk: eens komt de dag…

Beperkt houdbaar, ze zijn beperkt houdbaar.
Ook mensen zoals zij
krimpen in en gaan voorbij,
als staat er dan geen datum op
hun zijkant of hun kop.

Je hebt lui die na hun dood zich in laten vriezen,
ooit verder leven is hun grootste wens.
Maar wie ontdooit er over duizend jaar een mens
als die ook voor pizza kan kiezen?

Beperkt houdbaar, we zijn beperkt houdbaar,
want je verkalkt en je verslijt.
Da’s voorlopig nog een feit.
Het is iets dat geleerden al eeuwig bezig houdt,
maar er is er niet een die het weet.

O, we leven er maar mee,
al staat er dan geen datum op
je zijkant of je kop.
We zijn beperkt houdbaar,
op een dag houdt het op.