De aarde is een zacht tapijt,
waarop zij haar lichaam vlijt.
Haar borsten ruiken naar rozemarijn,
haar lippen naar saffraan.
Zij vlecht de lente in haar haar.

Haar lichaam als een zomerdag,
blijft voor me stralen elke nacht.
Dat ik dat aanschouwen mag,
ik ben er nooit voor klaar.
Zij vlecht de lente in haar haar.

Komt de winter met zijn kou,
dan hou ik nog dat beeld van jou.
December valt me dan niet zo zwaar.
Zij vlecht de lente in haar haar.

Kruist de dood mij op mijn baan,
hij kent de weg, ik zal met hem gaan.
En vraagt hij mij: "Hoe was het daar?"
dan zeg ik hem: "Het was het waard."
Zij vlocht de lente in haar haar.