Herfst was het toen ik vertrok naar een veraf dorp.
Waar er in de huizen 's nachts van haar gesproken wordt.
Verteld wordt van die ene, die
La Belle Dame Sans Merci.

Dat ze steeds om middernacht door de dorpen dwaalt.
Met haar ruisend zingen de mannen naar zich haalt.
Een sluipend gif, de melodie 
La belle Dame Sans Merci.

Als iemand van haar borsten spreekt, de honing op haar tong.
Hoe haar ogen kleuren in de late avondzon.
Dan weet ik, ook hij was bij die, 
La Belle Dame Sans Merci.

Geen berichten liet ik na, nooit schreef ik een brief
aan mijn zusters, mijn mama, bij wie ik was, bij wie ik sliep.
Nooit vernamen ze bij wie, 
La Belle Dame Sans Merci

Dat ik zorgeloos bij haar lag op haar bed van goud.
Hoe zij met haar donker haar mij gevangen houdt.
Geen liefde was zo groot als die, 
La Belle Dame Sans Merci.

Koud, bezweet ben ik ontwaakt in het morgenlicht.
Niet begrijpend waar ik was, dat zij niet bij mij ligt.
Verlaten door die ene, die
La Belle Dame Sans Merci.

Hoe ik rusteloos sindsdien door de dorpen dwaal.
Heel mijn lichaam koud van zweet, die ene zin herhaal:
"Pas op voor die ene, die
La Belle Dame Sans Merci."

Kinderen volgen mij met spot, gooien mij modder na.
Laten de honden los, als ik door hun dorpen ga.
Ze lachen: "Ook hij was bij die,
La Belle Dame Sans Merci."

Rond het uur van middernacht, in diepe duisternis.
Weet ik dat ik op haar wacht, dat zij daar ergens is.
Steeds dichter komt de melodie
La Belle Dame Sans Merci.