O Zelda, onze liefde had zijn uur.
Toen kwam de winter en zijn raven,
as en sintels resten van ons vuur.
Gras groeit over graven.

De dagen waren lang en zomers,
de jazzband speelde nieuw en wild.
We leefden tot we niet meer konden,
slapen was voor dromers.
Vrienden lachten in de steden,
geld en liefde waren overal zoed.
Champagne maakte de morgen goet.
Ons leven was een brandend heden.

O Frances, onze liefde had zijn uur.
Toen kwam de winter en zijn raven,
as en sintels resten van ons vuur.
Gras groeit over graven.

Tranen om wat was.
Scherven in het gras.
Teren op 't verleden.
Mensen die we meden.
Harten die we braken.
Schepen zonder baken.
Geuren die vervlogen.
Stemmen die vergingen.

Nu eenzaam en gelaten,
we hebben te hoog gemikt.
We zijn lege honingraten,
al 't zoet eruit gelikt.

Dromen zijn gesleten,
de woorden doorgeprikt.
We zijn lege honingraten,
al 't zoet eruit gelikt.

O Zelda, onze liefde had zijn uur.
Toen kwam de winter en zijn raven,
as en sintels resten van ons vuur.
Gras groeit over graven.




(c) Altona Edition