Wat was ik zonder jou, jij die mij hebt gevonden
Wat was ik zonder jou, dan een hart in diepe slaap
Dan een stilstaande klok, lang al niet opgewonden
Wat was ik zonder jou, dan een stamelende knaap

Alles leerde ik van jou over 't menselijk uiten
En ik zag van toen af aan de wereld in jouw geest
Zoals we aan een bron de lippen dorstig tuiten
Zoals je deuntjes leert, die voorbijgangers fluiten
Zoals je aan de hemel de verre sterren leest
Alles leerde ik van jou, zelfs het huiverend feest

Wat was ik zonder jou, jij die mij hebt gevonden
Wat was ik zonder jou, dan een hart in diepe slaap
Dan een stilstaande klok, lang al niet opgewonden
Wat was ik zonder jou, dan een stamelende knaap

Alles leerde ik van jou, wat voor mij nu de kern is
Dat het 's morgens al licht is en de hemel blauw kan zijn
Dat geluk heel wat meer is dan een nachtkroeg of kermis
Jij nam mij bij de hand, door die hel die modern is
Waarin de mens vergeet wat samenzijn kan zijn
Jij nam mij bij de hand: ik, minnaar zonder pijn

Wat was ik zonder jou, jij die mij hebt gevonden
Wat was ik zonder jou, dan een hart in diepe slaap
Dan een stilstaande klok, lang al niet opgewonden
Wat was ik zonder jou, dan een stamelende knaap

Wie spreekt van het geluk, heeft vaak ogen vol tranen
Is dat soms niet de snik die de nederlaag toont
Een gitaarsnaar breekt af, als z'n spankracht gaat tanen
En toch zeg ik u dat ook onder de manen
En onder de wolken het geluk zich vertoont
Hier is zo'n onbekende haven waar het woont

Wat was ik zonder jou, jij die mij hebt gevonden
Wat was ik zonder jou, dan een hart in diepe slaap
Dan een stilstaande klok, lang al niet opgewonden
Wat was ik zonder jou, dan een stamelende knaap