Monoloog                                     tekst: Luk Saffloer
                                                    muziek: Leon Rosselson	



Wie weet waarom, zeg mij waarom
jij altijd weer datzelfde lied wil laten horen.
Is dit een wenk? Een stille wenk?
Iets wat ik deed of nog moet doen, iets wat jij wou?
Ben je soms ziek of depressief?
Neem voor vannacht een pil en slaap, mijn hartedief.
Natuurlijk, schat, jij bent mijn liefste.
Hoewel wat jij nu zegt en doet begrijp ik niet.


En keer op keer dat liedje weer!
Jij kijkt zo sip omdat je mij niet echt kan raken.
Ik blijf te kalm. Verschrikkelijk kalm.
Dat weet je toch: ik ga haast nooit meer uit mijn bol.
Schreeuw het eens uit! Brutaal en luid!
't Is toch normaal dat - als het kookt - de ketel fluit.
Daarna zeg ik: "Je blijft mijn liefste."
En jij zegt: "Sorry, wat ik deed begrijp ik niet."


Je vraagt aan mij, nee eist van mij
dat ik niet langer meer zo hatelijk blijf zwijgen.
Jij zegt me: "Spreek!" - als ik niet spreek.
Maar ik wil niet dat jij ook in mijn hersens gluurt.
Je liedje klaagt, je liedje zaagt.
Zelfs 'mooie' liedjes duren korter dan vandaag!
Och, lieve schat, 'k blijf van je houden.
Maar wat je nu doet had ik niet verwacht van jou.


Wat voor een vraag of ik soms klaag!
Een beetje vitten wordt bij jou meteen een crisis.
Geef het maar toe: je bent er slecht aan toe. 
En het is waar, het valt me zwaar, ook ik ben moe.
Dus vraag ik jou: "Zeg, asjeblief,
stop met dit lied of zoek je soms een ander lief?"
Ik blijf er bij: ik wil bij jou zijn.
Maar 'k weet niet meer ben jij die jij die ik ooit wou?