Als de koppijn bij dag is verdreven
de damp op het raam opgelost
zie, de ringen op tafel verbleken
en wat rest is de eeuwige dorst

Kom bij mij, kom bij mij, ‘k zal je wiegen
ga niet weg want ik wil niet apart
ook al weet ik niet wat te vertellen
maar gedeelde dorst is halve smart

Dit is zo moeilijk, dit is zo moeilijk, dit is zo zwaar
ook al doe ik heel mijn leven al mijn best
ben bang als een wezel, waarom komen bij een ezel
altijd maar nieuwe stenen terecht?

Is de droom waaruit wij nu ontwaken
niet hetgeen waarnaar ik heb gesmacht?
kom laat mij je kopje nu strelen
lieve kater, ik wurg je vannacht