Tak d³ugo szukaæ i tak dziwnie nagle znaleŸæ siê,

Choæ tak co wiosnê jest - to jednak cud.

Noc ca³¹ bia³y diabe³ na kieliszka tañczy dnie,

W dzieñ czekasz u starego parku wrót.

Brzeg oceanu marzeñ znaczy po³amany p³ot,

Jak kipiel morskich pian - uliczka bzów,

Lecz nagle pêka cisza, a kto wie, ten pozna w lot -

Pogrzebny dzwon, no có¿ - nie przyjdzie znów...



Bo ona siê ba³a pogrzebów,

Co noc pe³z³y w spokój jej snów:

Wóz czarny ze srebrem

I ³zy niepotrzebne,

Md³e dr¿enie chryzantem i g³ów.

Bo ona siê ba³a pogrzebów,

Jak paj¹k po twarzy pe³z³ strach,

Gdy chude jak szczapy

Sz³y z³e, kare szkapy,

Z czarnymi kitami na ³bach.



Gdy przysz³a brali stary wóz, co d³ugo s³u¿y³ ju¿,

Lecz ci¹gn¹³ jeszcze stówê stary grat.

Popêka³ lakier, brzêcz¹ drzwi, rwie sprzêg³o - no to có¿?

Pod krzywym dachem lepiej widaæ œwiat.

ZjeŸdzili mapê ju¿ - na zachód, wschód, od do³u - wzwy¿

I ka¿dy nowy szlak znajomy by³.

I tylko kiedy czerñ chor¹gwi gdzieœ poprzedza³ krzy¿ -

W przecznicê pierwsz¹ z brzegu gna³ co si³.



Bo ona siê ba³a pogrzebów,

Co noc pe³z³y w spokój jej snów:

Wóz czarny ze srebrem

I ³zy niepotrzebne,

Md³e dr¿enie chryzantem i g³ów.

Bo ona siê ba³a pogrzebów,

Jak paj¹k po twarzy pe³z³ strach,

Gdy chude jak szczapy

Sz³y z³e, kare szkapy,

Z czarnymi kitami na ³bach.



To tu, spójrz bli¿ej, jeszcze w korze ostry zosta³ œlad

I p³acze las ¿ywicy gorzk¹ ³z¹.

Brzmia³ opon œpiew i gada³ silnik, w oknach œmia³ siê wiatr,

Gdy na dnie nocy on ca³owa³ j¹.

Tu kres podró¿y znaczy, w krwi rubinach, brudny koc,

Nie skrywam, przedtem jednak wypi³ æwieræ.

Przez chwilê widzia³ szczêœcie, w œwiat³ach ucieka³o w noc,

No powiedz, mo¿e znasz piêkniejsz¹ œmieræ?



A kiedyœ siê ba³a pogrzebów,

I dr¿a³o jej serce gdy sz³y.

A¿ wreszcie ten pogrzeb,

We dwoje - jak dobrze,

W tym srebrze i czerni siê œni.



Bo ona siê ba³a pogrzebów,

Jak paj¹k po twarzy pe³z³ strach,

Gdy chude jak szczapy

Sz³y z³e, kare szkapy,

Z czarnymi kitami na ³bach.