De Vlaamse Kritikasters,
de Vlaamse kritikasters,
de blinde Vlaamse tasters
naar ’t chanson.
Het stond in hun gazet:
ik was Charles Trenet.
Wat later was ik Brel
en Georges Brassens.
Petit qua journalistique,
veel bla bla, geen kritiek.
Voila, une chose imbiciele.

De Vlaamse kritikasters,
de blinde Vlaamse tasters,
ze zweren of ze smeren
bij ’t chanson.
De radio deed mee,
ik was Leon Ferré.
Gelukkig was er nog geen pater Mestdag.

Beste Vlaamse kritikasters,
gij blinde Vlaamse tasters,
naar ’t schijnt heb ik de pretentie
wel voor tien.
Maar geen van al die kwasten
die me Freudiaans aftasten,
heeft nooit in zijn leven
een noot muziek gezien;
een noot zo groot als een koe
is voor hen nog taboe.
En toch schrijft dat chansonkritiek.

Ik ga een school oprichten
voor al die grote lichten,
voor al die zwaar gewichten
van ’t chanson.
Daar kunnen dan die heren
het a b c gaan leren.
Re do do do mi sol
mi re do re re do,
plus ’t waarom en het hoe
van een goede melodie.
O knoeiers oei oei oei
ahoe.

De Vlaamse chansoniers,
met moeite zijn er vijf.
Blijf met uw gezwammel van mijn lijf.
Ik ben soms zonder houwen
en ik kan mijn mond niet houwen.
Enfin, dan zijn we kit
en hopelijk sans rencune;
want ten slotte zijt gij het
die mijn publiciteit verzorgd hebt.
Salut en merci.